[ Pobierz całość w formacie PDF ]

najświętszego Sanktuarium Szacha Abd al-Azima niedaleko Teheranu. Miała to być historyczna
pielgrzymka, jak zapowiadał szach, ponieważ natychmiast po niej zamierzał zrzec się swojego
przywileju despoty i ogłosić się  Majestatycznym Zwierzchnikiem Wszystkich Persów . W tym
duchu zezwolił władzom miejskim na rozluz
nienie kontroli nad obywatelami, zaprzestanie
rejestracji obcych, którzy napływali do karawanserajów, i pozwolenie każdemu na uczestniczenie
w pielgrzymce wraz z szachem.
Uroczystość zaplanowana była na pół do drugiej po południu. Aresz Buntownik, członek
eskorty królewskiej, jechał do Sanktuarium Szacha Abd al-Azima przed kawalkadą. Towarzyszył
mu Lale - Ochmistrz Służby Męskiej - i Koniuszy. Całą drogę z Teheranu do sanktuarium
zablokowali mężczyz
ni i kobiety - idący albo jadący na mułach i osłach - którzy wybrali się tam
tylko po to, żeby ujrzeć szacha. Samo miasto było tak zatłoczone, że Aresz nie mógł znalez
ć
miejsca, by zostawić konia. Sanktuarium pękało wprost od pielgrzymów pragnących odwiedzić
świętego męża, zanim przybędzie ich król.
Aresz Buntownik zostawił konia Koniuszemu i poszedł dołączyć do grupy powitalnej. Przed
sanktuarium stali w ordynku eunuchowie ubrani w swoje najbardziej kolorowe i ozdobne stroje.
Za nimi ustawiono pułk królewskiego wojska, a najbliżej sanktuarium szereg młodych kozaków.
Punktualnie o pół do drugiej przygalopował goniec, który poinformował dowódcę kozaków,
że kawalkada Jego Królewskiej Mości nadjeżdża. Dowódca wysłał Aresza i jeszcze jednego
młodzieńca, żeby opróżnili sanktuarium z pielgrzymów.
Po wypełnieniu tego zadania Aresz wrócił i zajął miejsce w powitalnym ordynku. Ujrzał
kawalkadę szacha.
Na przedzie jechał tuzin wojowników, za nimi dwunastu eunuchów na arabskich rumakach z
malowanymi siodłami i złotą lub srebrną uprzężą.
Potem zjawił się pojedynczy jez
dziec na białym koniu i krzyknął:  Cofnąć się! Jego rumak
tańczył i stawał dęba.  Cofnąć się i uważać!
Następnie podążała para białych koni - nakrytych haftowanymi złotem czaprakami, z uprzężą
wysadzaną drogimi kamieniami i wysokimi egretami z czerwonych piór. Konie stąpały wolno,
prowadząc drugą parę, potem trzecią. Za nimi pojawiła się królewska kareta.
Woz
nice szacha mieli szkarłatne stroje ze złotymi frędzlami zwisającymi z ramion i
nadgarstków. Kareta była złota i wybita szkarłatnym aksamitem. Strażnicy kroczący po jej
bokach mieli szkarłatne korony, białe pumpy i czerwone pantofle.
Królewski orszak zamykało pięciuset jez
dz
ców.
Przed sanktuarium pierwszy minister szacha, Atabek Amin as-Sultan, pobiegł do przodu,
żeby otworzyć drzwiczki karety. Dwaj wysocy dostojnicy podali dłonie Jego Królewskiej Mości,
pomagając mu wysiąść. Aresz Buntownik usłyszał, jak tłum westchnął i jęknął z podniecenia,
ujrzawszy na własne oczy szacha.
Szach Naser ad-Din był tęgim mężczyzną o okrągłym obliczu, wyniosłym spojrzeniu i
potężnym wąsie. Miał na sobie kaftan z szarego i pomarańczowego brokatu z kołnierzem w
zachodnim stylu i czarny krawat oraz białą koszulę, szkarłatną szarfę, skórzany pas wysadzany
olbrzymimi diamentami, czarne spodnie i oficerki. Jego karakułową czapę, przechyloną na bok,
ozdabiał pojedynczy diament wielkości jajka. Mimo upalnego lata włożył długi płaszcz podbity
rosyjskimi sobolami.
Pozdrowił premiera i odkłonił się dostojnikom, po czym odwrócił się w stronę sanktuarium.
- Idziemy - rozkazał i pierwszy minister szybko go tam poprowadził. Towarzyszyła im
jedynie straż królewska, Aresz Buntownik i drugi młody kozak.
Sanktuarium Szacha Abd al-Azima było małe, ciemne i pełne ech. W wąskich, dusznych
korytarzach utrzymywał się skwar i przy każdym kroku podnosił kurz. Z
więty człowiek
pochowany został w małym pomieszczeniu z niskim sufitem. Szach przeszedł przez sanktuarium,
podszedł do mauzoleum i dotknął czołem srebrnej barierki okalającej grób. Odmawiał półgłosem
modlitwę. Naraz Aresz Buntownik rozejrzawszy się zobaczył, że zbliża się jakiś nieznajomy.
Był to mężczyzna o bladym obliczu i pewnej ręce. Podszedł do Aresza i wyjął list, dając do
zrozumienia, że chciałby go wręczyć szachowi. Atabek Amin as-Sultan próbował się wtrącić -
wziąć list od tego człowieka, doręczyć Jego Królewskiej Mości i nie pozwolić nieznajomemu
podejść zbyt blisko. Naser ad-Din odesłał go ruchem ręki; był we wspaniałomyślnym nastroju i
chciał sam przyjąć swojego poddanego. Mężczyzna podszedł do szacha. Zamiast listu wyciągnął
broń. Aresz Buntownik usłyszał, jak świat eksploduje.
W tumulcie i panice, które zapanowały po strzelaninie, Aresz zobaczył, że Naser ad-Din leży
na ziemi, a jego podbity sobolami płaszcz zbryzgany jest krwią. Dowódca kozaków i straż
królewska rzucili się na napastnika, odebrali mu broń i związali ręce. Mężczyzna nie opierał się
ani przez moment. [ Pobierz całość w formacie PDF ]