[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Chcesz popełnić samobójstwo, człowieku?  zapytał rycerz.
 Co do mnie, to nie zamierzam oglądać Srebrnego Blasku  to właśnie tam miano
mnie stracić  stwierdził więzień.
 Stracić?
 Tak panie. Jestem Retnian, nadworny poeta księcia Rotenberg. Popadłem w
niełaskę, oficjalnie za pamflet, jaki napisałem, a naprawdę dlatego, że za dużo wiedziałem o
nieprawościach Jego Wysokości. Ludzie, których tak sprawnie zarąbaliście, mieli mnie
wepchnąć do Strefy Z
mierci Srebrnego Blasku. Nie musieliby się wtedy troszczyć o pogrzeb,
bo wszystko co tam się znajdzie, znika.
 Retnian, przyjacielu. Jesteś w tej samej sytuacji co ja  tyle tylko, że ja pochodzę
z możnego rodu i nie odważyli się mnie zabić w tak bezczelny sposób, w jaki chcieli usunąć
ciebie. Skorzystali jednak z pierwszej okazji, by ogłosić mnie banitą i zaczęli na mnie
polować, podobno wyznaczono nawet nagrodę za moją głowę...
 Cicho!  przerwał Siła Gór, a gdy umilkli, wiatr przyniósł daleki odgłos
naszczekiwania.
 Psy! Do licha, zapewne twoi konwojenci skumali się z pogonią, która rnnie
prześladuje  stwierdził an Thargan. Biegnijmy, może zgubią nasz ślad.
Tym razem był to prawdziwy bieg o życie. Sądząc z szybkości, z jaką zbliżali się
prześladowcy, pościg dysponował końmi. Uciekinierzy zdecydowali się na pokonanie
stromego zbocza doliny  tylko tak mogli wyrównać szansę. Szczyt wzgórza osiągnęli
wspinając się na czworakach, a potem bez chwili zwłoki zaczęli zsuwać się w dół
przeciwległym zboczem. Tam upadli ciężko dysząc. Pierwszy wstał chwiejąc się na nogach
an Thargan. Coś musiało go mocno zaniepokoić, bo oparł dłoń na rękojeści miecza, a potem
jednym szarpnięciem za wybrudzony ziemią kubrak, poderwał poetę na nogi.
 Retnian! Rozejrzyj się, co ci to przypomina?  głos rycerza był pełen napięcia.
Retnian przestał łapać spazmatycznie oddech, obejrzał się, a potem krzyknął
przerażony:
 Nie?!
 Co się stało?  Siła Gór chwycił kamień i szukał wzrokiem w ciemności wroga.
 Jesteśmy w Mieście Zielonej Doliny  powiedział drżącym głosem Retnian.
 Nareszcie!  ucieszył się góral i klepnął zdumionego poetę w ramię. Okrzyk ten
otrzez
wił nieco Retniana i rycerza.
 Musimy się stąd wydostać. O ile pamiętam  mówił z namysłem an Thargan 
ta dolina jest ślepa, a miasto leży pośrodku niej. To znaczy, że musimy przejść przez nie całe,
żeby dostać się do wylotu doliny  stwierdził.
 Lepiej ruszajmy natychmiast  zadecydował.
Po kilkuset krokach znalez
li się wśród ruin przedmieścia, bo miasto  rzecz dziwna
 nie było opasane murami obronnymi. Przemykali na wpół zasypanymi uliczkami, z lękiem
spoglądając w czarne oczodoły okien zrujnowanych domostw. Raz i drugi przeleciały nad
nimi ogromne nietoperze, a Retnianowi wydawało się nawet, że w ciemnych zakątkach
błysnęły czyjeś oczy. Dotarli bez przeszkód prawie do śródmieścia. Ulica, którą maszerowali
czujnie spoglądając na boki, wydawała się mniej zapuszczona, kamienie domów lśniły jakby
oświetlone poświatą księżyca w pełni. Pierwszy zwrócił na to uwagę Retnian.
 Jesteśmy już niedaleko Srebrnego Blasku.
 Tak, lepiej będzie gdy nadłożymy trochę drogi i obejdziemy Plac Centralny.
 O nie  zaprostestował Siła Gór.  Ja idę wprost do Srebrnego Blasku. Retnian
próbował tłumaczyć, przekonywać, ale na nic to się zdało  wszelkie argumenty odbijały się
od oślego uporu górala.
 Chodz
my więc  powiedział an Thargan.
 Jak to..., więc mamy pozwolić, żeby tak głupio zginął?!  zaprotestował Retnian.
 Gdybyśmy mieli dość czasu i gdyby nasz osiłek był choć trochę wątlej
zbudowany, powstrzymałbym go  odparł rycerz  ale czasu nie ma i obawiam się, iż nie
stałoby mi siły, by to uczynić bez rozlewu krwi. Zresztą górale zawsze byli wolnymi ludz
mi i
to bardzo upartymi.
Retnian chciał coś jeszcze powiedzieć, lecz machnął tylko z rezygnacją ręką. An
Thargan uścisnął dłoń górala i odchodząc zapytał:
 Jak ci na imię niedz
wiedziu, zdradz
je, a Retnian sprawi, że nie zaginie w dali. [ Pobierz całość w formacie PDF ]