[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ła na sobie białą plażową sukienkę z kloszową spódnicą.
Skromny łódkowy dekolt z tyłu sięgał do talii, odsłaniając
kusząco kremową skórę, świeżą i zmysłową zarazem. Mitch
uznał ten kontrast za nieodparty.
- Ja też.
To była niespodzianka. Trudno było wyobrazić sobie, że
ten sam Mitch Cantrell, który udaÅ‚ siÄ™ w przebraniu do Afga­
nistanu, zapeÅ‚niaÅ‚ czołówki gazet jako jedyny reporter pod­
czas zamachu stanu w Ameryce A
acińskiej i przeniknął do
tajnej siedziby Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Bejrucie
- boi siÄ™ kogoÅ› lub czegoÅ›. Fakt, że mógÅ‚by obawiać siÄ™ wÅ‚aÅ›­
nie jej, był zbyt niewiarygodny, by to wyrazić słowami.
- Nie wierzę - powiedziała wreszcie.
TEN TRZECI " 65
- To prawda. - UÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ ciepÅ‚o, ale z powagÄ…. - Je­
steś dla mnie bardzo ważna, Allie. To, co czuję do ciebie, jest
ważne.
Nie była w stanie wydusić z siebie słowa.
- Zaufasz mi? - spytał nagle głębokim, pełnym napięcia
głosem, wbijając w nią błyszczący wzrok.
Alanna oblizała spieczone wargi.
- Zawsze.
- To dobrze. - Mitch puścił ją, wysiadł z samochodu,
przeszedł na stronę pasażera i otworzył przed nią drzwiczki.
-Piękny dzień. Chodz
my się przejść.
Choć zaskoczona tą propozycją, Alanna uśmiechnęła się.
- Z rozkoszÄ….
Szli, trzymajÄ…c siÄ™ za rÄ™ce, w dół krÄ™tej, obsadzonej drze­
wami drogi przez cienisty lasek aż na skraj przepaści. Daleko
pod nimi fale Oceanu Spokojnego uderzaÅ‚y w poszarpane gra­
nitowe skały.
- To jest tak niewiarygodnie piękne - wyszeptała. - Na
swój dziki, nie ujarzmiony sposób. - Sceneria doskonale od­
dawała jej nastrój. Huk fal zdawał się wtórować gwałtownym
uderzeniom serca.
- Nie ma takiego drugiego miejsca na świecie - zgodził się
Mitch.
- A ciebie z pewnością można uznać za eksperta. - Alanna
myÅ›laÅ‚a o tych wszystkich egzotycznych miejscach, które od­
wiedził. Miejscach, w które ruszy znów. Nie mogła już dłużej
milczeć. Musiała zadać pytanie, które nurtowało ją od kilku
dni. - Kiedy wracasz do Bejrutu?
Szczyciła się, że potrafi panować nad głosem, ale Mitch
dostrzegł błysk bólu w jej łagodnych zielonych oczach.
Tak łatwo byłoby skłamać, rozważał, zwracając spojrzenie na
ocean, gdzie samotna mewa leciała nisko nad spienionymi
falami.
66 " TEN TRZECI
- Wkrótce. - Mewa zanurkowała, ale po chwili pojawiła
się znów z rybą w dziobie. - Właściwie - przyznał - wczoraj
wieczorem dzwonili do mnie w tej sprawie.
Serce jej zamarło, ale zachowała spokój.
- Och, tak?
- Krążą pogÅ‚oski o zawieszeniu broni, może nawet podpi­
saniu pokoju. Moim zdaniem to kolejny fałszywy alarm, ale
nie mogÄ™ siedzieć bezczynnie w Stanach, kiedy tam wydarze­
nie goni wydarzenie.
- Rozumiem. - Westchnęła mimo woli. - Kiedy wyjeż­
dżasz?
Cóż, raz kozie śmierć.
- Jutro.
- Tak szybko. - To nie było pytanie.
- Niestety. - Odwrócił się do niej i położył jej dłonie na
ramionach. Jego oczy wydawały się pełne pytań. Właśnie
wtedy, kiedy Alanna pomyÅ›laÅ‚a, że Mitch coÅ› powie, on po­
kręcił głową w z
le ukrywanej rozterce. Dłonie ześliznęły się
wzdłuż jej rąk, palce splątały z jej palcami. - Chcę się z tobą
kochać, Allie.
Boże, ona też tego pragnęła. Nawet wiedząc, że nie ma dla
nich przyszłości. Skoro Mitch miał jutro wsiąść do samolotu
i zniknąć z jej życia, chciała zachować wspomnienia z tych
szczególnych chwil, które spędzali razem.
- Tak. - Uniósłszy ich złączone dłonie, przycisnęła je do
piersi. - Tutaj. Teraz.
Jej ciaÅ‚o pod baweÅ‚nianÄ… sukienkÄ… byÅ‚o ciepÅ‚e i zapraszajÄ…­
ce. Mitch potrzebował całej siły woli, by potrząsnąć głową.
- To zbyt niebezpieczne.
- Mam ochotę żyć niebezpiecznie.
Mimo dręczącego bólu w lędz
wiach, Mitch roześmiał się.
- Ja też. Ale nawet ja nie jestem na tyle szalony, by kochać
się z moją dziewczyną na skraju przepaści. - Chciał ją pocało-
TEN TRZECI " 67
wać, ale zdawaÅ‚ sobie sprawÄ™, ze wystarczyÅ‚oby tylko sko­
sztować jej słodkich soczystych ust i już byłoby po nim. -
Chodz
, jesteśmy prawie na miejscu.
Krew szumiała jej w uszach. Szli wzdłuż urwiska. Przed [ Pobierz całość w formacie PDF ]