[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sobie tyle przestrzeni, \
e będziesz ją mogła dać wszystkim ptakom, które jej potrzebują. Wtedy
zobaczysz siebie w ka\
dym ptaku i ka\
dy ptak da ci to samo, co od ciebie dostanie... Wtedy poczujesz
się całkowicie bezpieczna...
- Co muszę zrobić, \
eby tak było... nawet gdybym była sama...?
- Nigdy nie zostaniesz sama.,. - zagruchały skrzydła - bo przestrzeń i wiatr są wieczne i znajdziesz je
zawsze przy sobie... Nie zostaniesz sama, bo ty się zmieniłaś i dlatego zacznie się zmieniać stado...
Inne gołębie zaczną szybować wy\
ej, bo zobaczyły, jak ty to robisz... A kto poszybuje raz wy\
ej,
nigdy ju\
nie będzie chciał zni\
yć lotów...
- Jak mam do tego dojść? - zapytała Ina.
- Bądz
sobą, a my cię poprowadzimy - odpowiedziały.
- A co z jastrzębiem?
- Gdy będziesz gotowa, spotkasz go i wtedy od ciebie będzie zale\
ało, czy przez resztę \
ycia
będziesz się go bać. czy te\
zobaczysz jego odbicie w sobie i jastrząb stanie się twoją
wewnętrzną mocą...
29
- Kiedy go zobaczę? - spytała niepewnie... Spotykanie się z jastrzębiem, niezale\
nie od tego, jak
bardzo zachęcały ją skrzydła, nie było ulubionym wyobra\
eniem Iny.
- Zobaczysz go, kiedy będziesz gotowa.
Ina miała cichą nadzieję, \
e to  bycie gotową" przeciągnie się w czasie, bo nie czuła \
adnej potrzeby
spotykania się z tym ptaszyskiem... Miała przekonanie, \
e gołąb czegoś musi się bać, bo inaczej nie
byłby normalnym gołębiem. Na razie wystarczyło, \
e potrafiła wznieść się tak wysoko jak \
aden inny
gołąb i wykonywać w powietrzu takie figury, jakich nikt z jej stada nie potrafił powtórzyć...
Najwa\
niejszym był dla niej fakt, \
e bez leku, sama pofrunęła poza granice narzucone przez stado, \
e
doskonale wiedziała, jak wrócić do gołębnika, \
e czuła muśnięcia wiatru na swoich piórach i nie
przejmowała się, co pomyślą i co będą o niej gruchały inne gołębie... Nawet je\
eli skrzydła miały rację i
mała Ina, gdzieś wewnątrz niej, bała się być sama, du\
a Ina nie martwiła się z tego powodu i nie
przejmowała się smarkatą. Je\
eli mała miała cię\
kie gołębieństwo - pomyślała - zajmę się tym
póz
niej..."
Jastrząb istniał gdzieś daleko, poza nią, jak echo wyobraz
ni, ale w rym momencie to te\
nie miało
znaczenia.
Ponownie spojrzała na latające i kłócące się w dole wróble... Zauwa\
yła, jak jeden z nich usiłował wzbić
się wy\
ej ni\
inne, ale mimo \
e machał skrzydełkami bardzo szybko - nie starczyło mu sił i po chwili
dołączył do reszty.
 Próbuj dalej, mały" - pomyślała. Zobaczyła w nim swoje dawne wątpliwości i poczuła do tego wróbla
coś w rodzaju sympatii. Nie potrafił gruchać tak jak ona, nie potrafił szybować tak wysoko jak ona, ale
było w nim coś, co było takie jak ona... Być mo\
e była to chęć bycia specjalnym wróblem... pomimo \
e
u wróbli wszystkie wróble muszą być takie same. Być mo\
e i on odkryje kiedyś, \
e przestrzeń jest w
ka\
dym ptaku nieograniczona, tylko trzeba ją znalez
ć, zrozumieć, a potem rozszerzyć do granic sobie
tylko wiadomych.
 Mo\
e któregoś dnia jego skrzydła z nim te\
zaczną rozmawiać?" - pomyślała.
Zaczęła powoli rozumieć znaczenie tego, o czym gruchały skrzydła...  Zobaczyć siebie w innym ptaku i
zobaczyć innego ptaka w sobie", Gdyby mogła się z tym wróblem porozumieć normalnym gruchaniem,
przekazałaby mu po prostu wszystko, co wie na temat przestrzeni... Ptasim odruchem, bez zastanowienia
zanurkowała w stronę kłócących się wróbli i odszukała malca, który przed chwilą usiłował się wzbić
wy\
ej.
- Pofruń za mną - zagruchała do niego łagodnie.
Nie rozumiejąc, patrzył na nią wyraz
nie przestraszony... Gołębie nigdy nie rozmawiają z wróblami, ale
widocznie ton jej gruchania był na tyle przyjazny, \
e nie uciekł od razu.
- Pofruń ze mną - powtórzyła, machając skrzydłami tu\
przed nim i utrzymując się w powietrzu.
Poderwał się na chwilę, ale inne wróble podniosły taki rwetes, ze natychmiast powrócił na swoje
miejsce.
 Có\
, kiedyś, gdy będziesz starszy, być mo\
e odwa\
ysz się być innym ni\
pozostałe" - pomyślała.
Pomachała mu skrzydłami na po\
egnanie i skierowała się w kierunku gołębnika... Czuła się szczęśliwa,
bo zrozumiała coś, co początkowo wydawało się jej niemo\
liwe do zrozumienia... Zrozumiała, czym
naprawdę jest dla ptaków przestrzeń... Zrozumiała, o czym gruchały skrzydła i przed czym broniła ją
przez tyle czasu mała Ina.
30
IX
 Kim teraz jestem?" - spytała skrzydeł.
Jesteś tą, która odwa\
yła się być
inną..."- odpowiedziały.
W czasie jednego z kolejnych samotnych lotów Ina poszybowała tak daleko na południe, \
e znalazła
się lad brzegiem nieznanego sobie morza. Była to wyjątkowa wycieczka, gdy\
gołębie są zawsze
ostrzegane przed zbli\
aniem się do morza...  Tam są tak ogromne przestrzenie, \
e \
aden gołąb nie
wrócił jeszcze do gołębnika, jeśli stracił z oczu brzeg" - przestrzegali mama-gołąb i tata-gołąb.  Morze [ Pobierz całość w formacie PDF ]