[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Pewnie, że nie.
Znów ją chwycił za ręce. Dłonie miał gorące i spocone. Oczy mu błyszczały.
- Pani mnie zna, pani Jurgeluszka, prawda? Czy ja chciałem czego złego? Wydobyć się z biedy, jak człowiek
żyć. Nie mam może prawa? Gorszy jestem od innych? Jak taki Z
wiecki może być ministrem, to ja nie mogę?
Moja matka, pani wie, pani Jurgeluszka, przez całe życie pierze brudne gacie bogatym burżujom. A ja !
nienawidzę bidy. Dość się w życiu nabidowałem. Coś mi się teraz za to należy, nie?
Jurgeluszka pokiwała głową:
- Pieniądze, panie Franku, to jeszcze nie wszystko. Szczęścia pan za pieniądze nie kupi.
- Ale! Opowiada pani. Szczęście też kupię, pani Jurgeluszka. | Wielka rzecz szczęście. Za forsę wszystko
można kupić. Nawet po ; tańszej cenie. Raz tylko zacząć. Potem samo idzie.
Podniósł się i dłoń przesunął po czole:
- Cholera! Jeszcze mi się w głowie kręci.
- Niech pan siada, panie Franku. Oparł się o ścianę.
- Zaraz, za chwilę przejdzie. Ja jestem twardy chłopak, pani Jurgeluszka. Pani mnie zna, nie? Nie dam się tak
łatwo skrzywdzić.
- Gdzie pan idzie? - zaniepokoiła się Jurgeluszka.
- W świat.
Na próżno usiłowała go zatrzymać. Zataczając się podszedł do lustra i wyciągnąwszy z kieszeni grzebyk
przeczesał nim włosy. Potem poprawił krawat.
- Fajnie! Przystojny ze mnie chłopak, pani Jurgeluszka, nie?
- Ech, panie Franku, panie Franku... - westchnęła.
- Niby co?
194
Strona 90
379
- Bieda z panem.
- Nie szkodzi. Raz na wozie, raz pod wozem. Wyjedziemy jeszcze. Nie tak, to inaczej.
Przytrzymując się ściany wyszedł z toalety i rozejrzał się po korytarzu.
- Pani Jurgeluszka?
-Co?
- Którędy tu wyjście?
Kręciła się koło niego strapiona.
- Zostałby pan lepiej, panie Franku. Gdzie pan pójdzie o tej godzinie?
- Zobaczę. A z tamtymi - wskazał ręką w kierunku sali -koniec. Szlus. Tym lepiej. Tędy wyjście, pani
Jurgeluszka? Co tam jest?
- Kuchnia. Z kuchni na prawo pan skręci. Podprowadzę pana...
- Nie trzeba! Do zobaczenia, pani Jurgeluszka. Wyprostował się, obciągnął marynarkę i poszedł przed siebie
prawie równym krokiem. Wtem, już z głębi korytarza, zawrócił.
- Zaraz, pani Jurgeluszka - sięgnął do kieszeni spodni - o pani zapomniałem.
- Co też, panie Franku! - oburzyła się. Wyjął pięćsetkę.
- Bierz pani i nie gadaj. Pieniądz jest pieniądz. Zawahała się. Za pięćset złotych mogła kupić Felkowi nową
koszulę i dwie pary skarpetek. Bielizna Felka była w bardzo złym
stanie. Koszuli zwłaszcza potrzebował.
- No, bierzże, pani Jurgeluszka! Za dużo ma pani pieniędzy? Wcisnął jej banknot do rąk.
- Co pan wyprawia, panie Franku - mruknęła zawstydzona. -Jak tak można?
- %7łe co? Nie należy się pani?
- Ale to za dużo. Drewnowski roześmiał się:
- Pani zmartwienie?
- %7łeby od obcego chociaż człowieka...
- To co? Obcy jest lepszy? Bierz pani, bo się rozzłoszczę. Taką jeszcze forsę będę miał, pani Jurgeluszka,
zobaczy pani!
Gdy została sama, usiadła na swoim wyplatanym krzesełku i wziąwszy druty zamyśliła się. Te
niespodziewane pieniądze spadły jak z nieba. Bóg świadkiem, że ich nie chciała przyjąć. Ale tak
195
już widocznie musi być na świecie: jednemu smutek, drugiemu radość. Któż zresztą może przewidzieć, co i
kiedy jest komu przeznaczone? Zdawało się - kto jak kto, ale Franek Drewnowski wysoko zajdzie. Szczęściło
mu się ostatnio jak mało komu. I naraz... Właśnie Felek od dawna marzył o nowej koszuli. Chciał, żeby była
żółta...
Te rozmyślania nad dziwnością różnych wydarzeń przerwał jej znów do toalety zdążający Pawlicki. Tym
razem był sam. Podniosła się natychmiast. Tamten przystanął.
- Cóż nasz klient?
- Który, proszę pana?
- Ten drugi.
- Poszedł, proszę pana.
- Co, już? A to świetnie! Widzę, babciu, że nie najgorzej umiecie sobie radzić z gośćmi.
Pomarszczoną, króliczą twarz Jurgeluszki rozjaśnił uśmiech zadowolenia. Ceniła swój wieloletni zawód i
lubiła otrzymywać za pracę słowo uznania.
- Bo trzeba wiedzieć, proszę pana - powiedziała z przekonaniem -jak z człowiekiem postępować.
- Na przykład!
- Z każdym inaczej, proszę pana. Z jednymi jak z dziećmi, z przeproszeniem...
Nie słuchając dalej, Pawlicki zniknął w toalecie. Ledwie zdążyła za nim zamknąć drzwi, z sali bankietowej
dyskretnie się za nim wyniknął bardzo już różowy na twarzy Weychert. "Zaczyna się ruch" - pomyślała z
zadowoleniem Jurgeluszka.
Ujrzawszy rozkraczonego przy pisuarze Pawlickiego Weychert zatarł dłonie.
- Prasa ma zawsze dobre pomysły! Pawlicki roześmiał się:
- Prawda?
Tamten stanÄ…Å‚ obok.
- Spławiliście Drewnowskiego?
-Aha!
| - Co on takiego nagadał Z
wieckiemu? Urżnięty był, zdaje się, zupełnie.
- Gówniarz - stwierdził lakonicznie Pawlicki i odszedł w stronę lustra, zapinając spodnie.
196
Tymczasem Weychert, wpatrzony w wilgotną ścianę pisuaru, zastanawiał się, w jaki sposób najzręczniej
Strona 91
379
powinien wykorzystać przypadkowe i dalekie od oficjalności sam na sam z Pawlickim. Nie wiedział niestety,
że redaktora «GÅ‚osu Ostrowieckiego», pochÅ‚oniÄ™tego nadziejÄ… przeniesienia siÄ™ do stolicy, maÅ‚o już w tej
chwili interesujÄ… lokalne rozgrywki personalne.
Spojrzał na zegarek.
- Wcześnie jeszcze.
- Która? - spytał Pawlicki. [ Pobierz całość w formacie PDF ]