[ Pobierz całość w formacie PDF ]

samą, ale nie tę samą naturę boską, co jego Ojciec. W poglądach swoich nawiązywał
do tradycji doktrynalnej biskupów Azji Mniejszej. Poglądy swego podwładnego
potępił biskup Aleksandrii. Wkrótce sprawa się zaogniła do tego stopnia, że cesarz
Konstantyn zwołał do Nicei (koło Bizancjum) pierwsze ogólne zgromadzenie
episkop[atu (I sobór powszechny) celem podjęcia stosownych uchwał (325 r). Sobór
uznał, że Jezus jest  współistotnym Bogu Ojcu. Uchwała soborowa nie zamknęła
jednak sporu z arianami, których wpływy rozszerzyły się wkrótce w wielu regionach
wschodniego chrześcijaństwa. Brak dokładnych danych o stanowisku zajętym przez
Sylwestra w obu sprawach. Na synodzie zwołanym w 314 roku (być może jeszcze
przez biskupa Milcjadesa) w sprawie donatystów zajęto stanowisko kompromisowe.
W synodzie w Arles ani póz
niej w soborze nicejskim Sylwester nie uczestniczył. Na
oba te zgromadzenia Kościół rzymski wysłał tylko swoich przedstawicieli. W 330
roku cesarz Konstantyn podniósł Bizancjum do rangi miasta rezydencjalnego,
nazwanego odtąd ku jego czci Konstantynopolem. Wydarzenie to miało ważne
następstwa w dalszych losach chrześcijaństwa. Kompensacją dla rzymskiej gminy
chrześcijańskiej było wybudowanie przez cesarza kilku bazylik w Wiecznym Mieście,
między innymi św. Piotra na Wzgórzu Watykańskim, św. Pawła za murami i św. Jana
przy placu Laterańskim, który stał się siedzibą biskupa rzymskiego. Z fundacjami
kościelnymi wiązały się bogate darowizny w złocie i nieruchomościach. Natomiast
dziś wiadomo, że fałszerstwem jest rzekomy dokument (tzw. donacja Konstantyna),
 16
na mocy, którego cesarz ofiarował papieżowi Sylwestrowi i jego następcom władzę
cesarską nad Rzymem, nad Italią i całym Zachodem.  Donacja Konstantyna została
sporządzona w połowie VIII wieku i włączona do zbiorów prawa kościelnego. Ten
fikcyjny dokument odegrał w średniowieczu wielką rolę w roszczeniach papiestwa do
władzy politycznej. Wokół papieża Sylwestra powstały w średniowieczu różne
legendy hagiograficzne. W rzeczywistości 21-letni pontyfikat tego papieża, który
działał w cieniu cesarza Konstantyna, nie zostawił w z
ródłach historycznych prawie
żadnego śladu. Dziś jego imię wiąże się jedynie z pożegnaniem starego roku (noc
sylwestrowa) i orderem papieskim jego imienia.
34. MAREK 336. Brak danych. y
ródła podają o tym papieżu sprzeczne informacje.
35. JULIUSZ I 337-352. Rzymianin. Pozbawionemu splendoru rezydencji cesarskiej
Rzymowi papieże usiłują zapewnić należną rangę jako siedzibie prawowitego
następcy św. Piotra. Chodziło już nie tylko o pierwszeństwo honorowe wśród innych
kościołów chrześcijańskich, ale o prawo rozstrzygania sporów między biskupami i
kontroli nad podjętymi przez synody i sobory uchwałami. W tym celu Juliusz I
poczynił pierwsze kroki. W sporze z arianami papież opowiadał się za biskupem
Aleksandrii, Atanazym, którego gminę zawsze łączyły bliskie stosunki z Rzymem.
Oprócz aspektów doktrynalnych zadziałała również chęć stworzenia wspólnego frontu
z Aleksandrią przeciw episkopatowi Azji Mniejszej, okazującemu od dawna rezerwę
w stosunku do aspiracji biskupów rzymskich. Juliusz I postanowił osobiście zwołać
sobór powszechny do Sardyki (dziś Sofia, stolica Bułgarii), na który jednak biskupi
wschodni się nie zgłosili. Ulegli wobec Rzymu biskupi zachodni uznali biskupią
stolicę rzymską za instancję apelacyjną w sporach między biskupami (343 rok). Był to
pierwszy krok w kierunku uznania prymatu jurysdykcji biskupa rzymskiego nad
innymi kościołami.
36. LIBERIUSZ 352-366. Rzymianin. Z braku odwagi i stanowczości nie potrafił
kontynuować podjętego przez swego poprzednika wyzwania. Początkowo próbował
bronić Atanazego. Gdy jednak syn Konstantyna Wielkiego, Konstancjusz, sprzyjający
arianom, zesłał Liberiusza na wygnanie do Tracji i na jego miejsce wprowadził na tron
Piotrowy kapłana Feliksa, papież się ugiął, potępił Atanazego, podpisał [ Pobierz całość w formacie PDF ]