[ Pobierz całość w formacie PDF ]

tylko Kościołowi, ale i całemu światu. Je\
eli Kościół posoborowy ma trudności w dziedzinie doktryny czy dyscypliny, to
jednak trudności te nie są tak wielkie, \
eby a\
groziły niebezpieczeństwem nowych rozłamów. Kościół Soboru
Watykańskiego II, Kościół intensywnej kolegialności światowego Episkopatu, rzeczywiście słu\
y temu światu na ró\
ne
sposoby i wypowiada się jako prawdziwe Ciało Chrystusa, jako szafarz Jego zbawczej i odkupieńczej misji, jako rzecznik
sprawiedliwości i pokoju. W świecie podzielonym, ponadnarodowa jedność Kościoła katolickiego pozostaje wielką siłą,
którą w swoim czasie dostrzegli jego wrogowie i którą w dalszym ciągu dostrzegają ró\
ne instancje światowej polityki i
organizacji. Nie dla wszystkich jest to siła wygodna. W wielu kierunkach Kościół powtarza swoje apostolskie non
possumus (por. Dz 4, 20), ale przez to pozostaje sobą, niesie w sobie ów veritatis splendor, który Duch Z
więty rozlewa na
obliczu swej Oblubienicy.
Kiedy świat mówi ,,nie''.
27. Nawiązanie Ojca Z
więtego do postaci Piotra i Jana w Dziejach Apostolskich (,,nie mo\
emy nie mówić tego,
cośmy widzieli i słyszeli''; 4, 20) przypomina nam, \
e pomimo pragnienia dialogu ze strony Kościoła nie zawsze i nie
wszyscy przyjmują dobrze słowa Papie\
a. Jeśli wierzyć być mo\
e deformującemu zwierciadłu, jakie stanowi
międzynarodowy system mediów, w wielu przypadkach mo\
na stwierdzić, \
e są one wprost odrzucane, ilekroć Kościół
potwierdza swoje nauczanie, szczególnie na pewne tematy, na przykład z dziedziny moralności.
Dotyka Pan problemu recepcji nauczania Kościoła w dzisiejszym świecie, zwłaszcza w dziedzinie etyki i moralności. Ktoś
napisał, i\
w kwestiach moralności, a przede wszystkim w sprawach etyki seksualnej, Kościół i Papie\
rozmijają się z
panującą we współczesnym świecie tendencją zmierzającą do coraz większej swobody obyczajowej. Poniewa\
świat
rozwija się w tym właśnie kierunku, więc powstaje wra\
enie, \
e Kościół się cofa albo inaczej -- \
e świat od niego się
oddala. A więc świat oddalający się od Papie\
a -- świat oddalający się od Kościoła... Jest to pogląd bardzo
rozpowszechniony Jestem przekonany, \
e jest on głęboko niesłuszny. Właśnie Encyklika Veritatis splendor ukazuje same
korzenie tej niesłuszności, chocia\
nie dotyczy ona bezpośrednio dziedziny etyki seksualnej, lecz wielkiego zagro\
enia
cywilizacji zachodniej poprzez relatywizm moralny. Z tego zdawał sobie doskonale sprawę Paweł VI wiedząc, \
e jego
powinnością jest podjąć walkę z tym relatywizmem ze względu na istotne dobro człowieka. Wraz ze swą Encykliką
Humanae vitae szedł w tym miejscu za wezwaniem apostoła Pawła, który do swego ucznia Tymoteusza pisał: ,,głoś naukę,
nastawaj w porę, nie w porę [...]. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili'' (2 Tm 4, 2--3). Czy\

- 38 -
właśnie te słowa Apostoła nie odnoszą się w całej pełni do sytuacji współczesnej?
Z
rodki masowego przekazu przyzwyczaiły ró\
ne środowiska społeczne do słuchania tego, co ,,łechce uszy'' (por. 2 Tm 4,
3). Gorzej, je\
eli teologowie, a zwłaszcza moraliści, sprzymierzą się ze środkami przekazu, które temu, co oni mówią i
piszą, nadadzą oczywiście odpowiedni rozgłos, a nie będą wyrazicielami ,,zdrowej nauki''. Gdy prawdziwa nauka jest
niepopularna, nie wolno szukać łatwej popularności. Kościół powinien dawać odpowiedz
na pytanie: ,,co dobrego mam
czynić, aby otrzymać \
ycie wieczne?'' (Mt 19,16). Chrystus zapewnił nas, \
e droga do zbawienia jest wąska i stroma, a nie
mo\
e być szeroka i wygodna (por. Mt 7, 13--"14). Nie mamy prawa odchodzić od tej optyki ani jej zmieniać. Jest to
obowiązkiem Urzędu Nauczycielskiego, jest to równie\
obowiązkiem teologów -- zwłaszcza moralistów -- którzy w
posługiwaniu nauczycielskim Kościoła mają swój szczególny udział.
Oczywiście, \
e pozostają w mocy słowa Chrystusa o tych brzemionach, które nauczający wkładają na barki ludzkie, a sami [ Pobierz całość w formacie PDF ]