[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przyciśnie. Ale ona poszła na ulicę. Coś tam ukradła, wsadzili ją na parę tygodni. Potem
milicja zaproponowała jej pracę w zakładach octowych. Mycie butelek, korkowanie... Kiedy
powiedziała, że zna księgowość, przesunięto ją do biura. Tam się do niej zaczął dobierać
kierownik. Była przecież bardzo ładna - no i nie od tego... Szybko jej się znudził, rzuciła
zakłady octowe, poszła do  Polonii . Wtedy... tak, wtedy pomyślałem, że tracę ją. Chciał się z
nią ożenić jeden kierowca taksówki.
- Bruzik?
- Tak. Wróciłem do Warszawy. Znałem takiego jednego kieszonkowca, Wojtka
Bednarskiego o pseudonimie Szary. Dałem mu parę patyków, żeby odbił dziewczynę. Udało
się. Kiedyś po pijanemu, Ewa podmówiona przez Bednarskiego ściągnęła do siebie Bruzika i
wlali mu do herbaty rozpuszczony luminal.
- Dlaczego? Przecież to był już niegroz
ny konkurent. Błażejewski spojrzał na
Szczęsnego z odrobiną ironii.
- Dla Ewy to był człowiek jak z innej planety. Kochał ją, a to na babach zawsze robi
wrażenie. Nie byłem pewien, czy do niego nie wróci. Kiedy Bruzik zginął w wypadku, został
Szary, świadek tego upojenia narkotykiem. Szary w gruncie rzeczy nie był groz
ny, ale
przeszkadzał mi w moich planach. Potrzebowałem Ewy samej, bez plączących się dokoła niej
kieszonkowców czy innych adoratorów. Potrzebowałem Ewy...
Milczał długo, a oficerowie nie przerywali mu.
- Zlikwidowaliśmy Szarego wspólnie, w lokalu Grubej Irmy, na stryszku. Został
zagrzebany w lasku. Wiecie, bo już go wykopaliście, więc nie będę podawał szczegółów.
- Chciałbym tylko sprawdzić jeden szczegół - przerwał mu kapitan. - Gdy chowaliście
ciało, Ewa miała na sobie cienki złoty wisiorek?
- Nie pamiętam. Chyba miała, bo nosiła go przez długie lata.
- A potem, po zagrzebaniu tych zwłok, czy zauważył pan u niej ten wisiorek?
- Nie. Ma pan rację, musiała go wtedy zgubić. Był przy zwłokach?
- Tak. Proszę, niech pan mówi dalej.
- Widzi pan, to jeszcze jeden skutek jej alkoholizmu. Zawsze gdzieś zostawiała ślady.
Musiałem jej stale patrzeć na ręce, a nie zawsze mogłem. Utrudniała mi robotę.
Daniłowicz pomyślał, że cynizm czy szczerość, z jaką Błażejewski mówi o swoich
zbrodniach, jest potworny.
- Kiedy Ewa była już dostatecznie wyuczona roli, jaką miała odegrać - podjął znowu
aresztant - dostała najlepsze dokumenty, jakie mogłem dla niej zrobić, nieco pieniędzy, ładne
ubranie i dość szybko dostała się do spółdzielni  Zefir .
- Może pan wyjaśni bliżej, jak to się odbyło?
- Zupełnie po prostu. W kawiarni - zdaje się, że była to  Telimena - nawiązała
znajomość z kimś z zarządu  Zefiru , i oczarowała go. Zaproponował jej pracę. Przyjęła.
Miałem dane o nadużyciach, jakie robił w tej spółdzielni ówczesny prezes, więc wyuczyłem
ją, co ma robić, żeby go  nakryć . Wtedy - w nagrodę - wybrali ją na jego miejsce.
Oczywiście, nikt z nas nie myślał, że pozostanie tam dłużej, dlatego można było dość szybko
zabrać się do fałszowania kwitów i ksiąg. Właściwie robiliśmy to samo, co tamten prezes,
tylko umiejętniej. Oczywiście, nikt Ewy nie kontrolował, wierzono jej. Naiwność ludzka jest
rozbrajająca - uśmiechnął się.
Szczęsny zdusił w sobie jakieś dosadne przekleństwo.
- Trzeba było działać na dwie strony, więc pewnego dnia kierownik kwaterunku jednej
z dzielnic, o którym wiedziałem, że jest bardzo szczeniakowaty i kochliwy,  uratował
Barbarę Seńko z rąk rzekomych chuliganów. Tak się zaczęła następna sprawa. Przy pomocy
podstemplowanych blankietów weszliśmy w posiadanie kilkunastu przydziałów na
mieszkania. Nie mogłem być w tym czasie w Zakopanem i dlatego Ewa znowu zrobiła błąd,
który o mało nie zepsuł całej roboty. Upiła się i wypisała wszystkie blankiety na jedno i to
samo mieszkanie przy ulicy Puławskiej.
- Dlaczego?
- Przecież mówię: bo była pijana! Ostatnio coraz częściej jej się to zdarzało. Sprawa
mogła się wydać już następnego dnia, gdyby ktokolwiek z pensjonariuszy  Orbisu podzielił
się z drugim wiadomością o przydziale. Na szczęście tak nie było. Przyszła potem milicja, bo
wydało
1 się, że księgi w  Zefirze miały podwójną buchalterie. Ktoś tam jednak nie
dowierzał i zarządził kontrolę. Nie zdążyłem już go sprzątnąć.
Protokołujący oficer żachnął się, nie mogąc powstrzymać oburzenia. Błażejewski
utkwił w nim wzrok, pełen złośliwej uciechy.
- Ewa w porę uciekła. Uciekła tak dobrze, że przez dłuższy czas nie mogłem jej
odnalez
ć. Jez
dziłem do Warszawy...
- Miał pan wtedy fałszywe dokumenty wiceministra górnictwa?
- Miałem różne. Takie też. Mieszkałem wówczas w Katowicach. Kiedy zabraliście mi
samochód, postarałem się o szarą warszawę. To mniej wpadało w oko niż citroen. Potem
znalazłem Ewę. Dałem jej dokumenty lekarza chirurga kostnego, zaświadczenia z przychodni
i szpitali.
- Oczywiście fałszywe?
- Oczywiście. Wiedziałem, że nie będą sprawdzać. Ten A
adoń to stary dureń.
Mieliśmy dość pieniędzy, żeby założyć prywatny gabinet. Sztuczne poronienia, to jeszcze
dziś dobry interes. Kobiety nie zawsze zdecydują się na oficjalną drogę, zwłaszcza że w
szpitalach trzeba czekać, podawać personalia i tak dalej. A jak chodzi o te zabiegi, to
wydobędą pieniądze bodaj spod ziemi. Wszystko szło dobrze, ale Ewa znów zaczęła pić. No i
dwa razy zrobiła zabieg z
le. Mnie wtedy nie było w A
odzi. Zaczęła też partaczyć w
przychodni, mimo iż wyraz
nie instruowałem ją, aby nie brała żadnych poważniejszych
wypadków. Ale ona chciała być naprawdę  panią doktor . Chrząstowski ją podejrzewał, więc
urządziła mu tę historię z narkotykami. To było bezsensowne, łatwo mogło się na niej
skrupić. Zawsze, jak wyjeżdżałem z A
odzi, ona popełniała jakieś głupstwo. Chrząstowskiego
byłoby się załatwiło inaczej...
- Tak jak Szarego? Błażejewski skinął obojętnie głową.
- Tak albo podobnie. Wszystko jedno - zachichotał i nagle spoważniał, gdy major
spytał, patrząc mu prosto w oczy:
- Dlaczego zabił pan Ewę Pilsz?
- Bo przestała mi być potrzebna. To przecież jasne. Wiedziałem, że mam niewielką
szansę ucieczki, gdy zobaczyłem oba samochody na szosie. Ale ta niewielka szansa była
możliwa tylko bez niej. I tylko wtedy, jeżeli ona w waszych rękach nie zacznie sypać.
Splótł na kolanach duże, pokryte wypukłymi żyłami ręce i powiedział:
- To chyba wszystko, co miałem do powiedzenia.
- Czy matka Ewy Pilsz rzeczywiście sądziła, że to są zwłoki jej córki?
Błażejewski wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Nic mnie nie obchodzi i nigdy nie obchodziła ta stara pijaczka.
- Z jakiego środowiska pan pochodzi?
- Z najlepszego - w uśmiechu, z jakim to mówił, znów była zjadliwa ironia. - Z
najlepszego, panie majorze. Miałem pełne szanse, aby stać się tak zwanym porządnym
człowiekiem. Doszedłem jednak do wniosku, że to się nie opłaca. Potrzebowałem pieniędzy.
Ja musiałem mieć zawsze to, co chcę - dokończył z jakąś zaciętością w głosie. - I miałem.
- Tak... - Daniłowicz zapalił i spytał jeszcze: - Oczywiście zdaje pan sobie sprawę, że
czeka go w najlepszym wypadku dożywocie? Czy tego też pan chciał?
W gabinecie zapadła nagła cisza. Błażejewski ocknął się jakby, drgnął i mocno
zacisnął splecione ręce. Po chwili na jego czole ukazały się duże krople potu i zaczęły
spływać po nosie i policzkach. [ Pobierz całość w formacie PDF ]