[ Pobierz całość w formacie PDF ]

trójzębem -ja w centrum. I wtedy starajcie się robić jak najwięcej hałasu. Nie wdawać się w długie
pojedynki ze stra\
ą, najwa\
niejsze - przebić się do namiotu. Nasze cele - przede wszystkim biały
turban, w drugiej kolejności bogata zbroja z prawej. Farum i Jozuf zostają tutaj, gdy zacznie się
zamieszanie, strzelają z łuków do namiotu. Strzał nie \
ałujcie, ale starajcie się dobrze mierzyć.
Jasne? W takim razie ruszamy.
Conan wyciągnął drogocenny miecz i cicho, do siebie, powiedział:
- I niech nam Crom pomo\
e...
Niestety, pojawienie się niewielkiego oddziału zostało dostrze\
one od razu, gdy tylko ten wstąpił
na kamienny gzyms. Gwardia Haszyda była czujna i szmer kamieni pod kopytami koni wrogiego
oddziału natychmiast zwrócił jej uwagę.
-25-
Ciszę nad górskimi szczytami w jednej chwili rozdarły krzyki: alarm stra\
y i zawołanie bojowe,
które wyrwało się z gardła Cona-na, zostało podjęte przez jego wojowników. Chowanie się nie
miało ju\
sensu. Teraz mo\
na było liczyć tylko na szczęście i stalowe ostrza.
IV
Siedmiu jez
dz
ców mknęło kamiennym placem, bez litości wbijając ostrogi w końskie boki, ku
przybli\
ającemu się powoli namiotowi.
Wyborowi \
ołnierze osobistej gwardii Haszyda doskonale znali swój fach. Spokojnie i bez paniki
łucznicy stanęli w rzędzie i poło\
yli strzały na cięciwy; inni otoczyli zwartym kręgiem swojego
pana i powiedli go pod osłonę płóciennych ścian namiotu, \
eby schronić go przed wrogimi
strzałami. Krępy wojownik w kosztownej zbroi wydawał krótkie rozkazy, przez cały czas nie
ruszając się z miejsca. Conan wiedział, \
e za chwilę na jego oddział spadnie lawina strzał, \
e nie
zdą\
ą wbić się w gromadę wojowników Haszyda. Pochylił się, by schować głowę za końską szyją.
Zdą\
ył zauwa\
yć, \
e jego towarzysze zrobili to samo. Jeśli uda im się przejechać jeszcze kawałek,
konie nie padną od razu od strzał - mają szansę.
Osinowy rój khorajskich strzał z czarno-\
ółtymi lotkami przeciął powietrze nad skalnym gzymsem.
Za nim leciały kolejne... Nieskończony potok śmiercionośnych \
ądeł.
Jeden z galopujących koni padł piersią na ziemię, łamiąc sterczące z jego ciała drzewce
puszczonych celnie strzał. Jez
dz
ca wyrzuciło z siodła. Uderzenie było bardzo silne, ale Kabul
zdołał się podnieść, mimo \
e złamał obojczyk. Czterdziestoletni ponury, nie-towarzyski
Iranistańczyk, zarabiający jako najemnik na utrzymanie \
ony i gromadki dzieci, które bardzo
kochał, chował dla nich wszystko do ostatniego miedziaka, nie wydając ani na wino, ani na
kobiety. Zwłaszcza to ostatnie dziwiło jego towarzyszy, jako \
e po męczących pochodach trudno
było powstrzymać się od odwiedzin Wesołego Kwartału. Khoraj ska strzała, która przeszyła mu
gardło, uczyniła \
yjącągdzieś na południu Iranistanu kobietę wdową, a jej dzieci sierotami...
Koń Conana został ranny - z jego ciała sterczało kilka drewnianych brzechw z czarno-\
ółtymi
lotkami. Ale najwidoczniej khoraj-skie wystrzały okazały się niezbyt udane, a niosące
Cymmerianina
-26-
zwierzę zbyt posłuszne i silne. Poganiany przez Conana koń dalej galopował ku białemu
namiotowi.
W połowie drogi do obozu vagarańczyków zabito konia pod Shemitą Zafirem. Lekkiemu i
gibkiemu Shemicie udało się w samą porę zręcznie zeskoczyć z padającego na bok wierzchowca,
odtur-lać, \
eby uniknąć przywalenia, i natychmiast przeturlać z powrotem, \
eby schować się za
wierzgającym w agonii zwierzęciem. Zafir zdjął z ramienia łuk, poło\
ył przed sobą kołczan ze
strzałami. Teraz poka\
e khorajskim szakalom, jak strzela się z łuku na krótkie odległości. Ten mały
semicki cwaniak zawsze wyró\
niał się sprytem. Niezmordowany babiarz, namiętny i przebiegły
gracz w kości, kłamca z przekonania i utalentowany opowiadacz ró\
norakich zabawnych historii,
których znał niezliczoną mnogość, zakosztował wszystkich znanych ludzkości przestępczych
profesji. Tę walkę na wzgórzu te\
pewnie opisze tak, \
e wszyscy będą się pokładać ze śmiechu.
Pięć strzał, wypuszczonych przez Zafira, znalazło pięć swoich ofiar. Naciągał właśnie cięciwę z
szóstą strzałą, gdy cały ten przepiękny świat nagle pogrą\
ył siew nieprzeniknionych ciemnościach.
Mały Shemi-ta przewrócił się na plecy. Z jego prawego oka sterczała brzechwa z \
ółto-czarną
lotką...
Do khorajskich wojowników nie udało się przedostać równie\
Koryntianinowi Lauzorowi. Jego
koń jakimś cudem uniknął śmierci od czarno-\
ółtych błyskawic, ale on sam został zwalony z siodła
strzałą, która wbiła mu się w brzuch. Dobito go, gdy próbował pełznąć w stronę celu... [ Pobierz całość w formacie PDF ]