[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kościoła i rzeki. Już ogarniałem to wszystko nie patrząc, kiedy nagle usłysza-
łem jakieś podzwanianie. Przedtem na zboczu wzgórza dz
więczały ciche dzwonki
i wcale mi nie przeszkadzały. Ale ten pojedynczy dzwonek przeszkodził mi, ra-
czej rozkazujący niż delikatny. Nieoczekiwanie spojrzałem w oczy najbrzydszej
krowie, jaką zdarzyło mi się widzieć.
Wszystkie inne krowy na wzgórzu pasły się spokojnie, nie zwracając uwagi
ani na swoje towarzyszki, ani na świat wokoło. Ta wtargnęła w mój świat, i to
z wyrazem pyska dosyć zdumionym. Przypisałbym jej nawet ową frustrację, do
której rości sobie prawo tyle młodzieży w obecnych czasach, ową uciechę rzuca-
nia sobie retorycznych pytań: Kto-ja-jestem, gdzie-ja-jestem i dlaczego-ja-jestem.
Podeszła do mnie najwyraz
niej bez celu, chyba że chciała popatrzeć na mnie, czy
też zmusić mnie, żebym ja popatrzył na nią. Była brudnobrązowa, pysk miała
biały, poznaczony nierównymi czarnymi plamkami i oczy w grubych czarnych
42
obwódkach. Dzwonek zwisał z powroza na jej szyi, zdobny w odbite rozetki i nie
wiadomo czemu krzyż. Zagapiliśmy się na siebie, ja i to stworzenie. Skapitulo-
wałem.
 Dobrze  powiedziałem krowie  narysuję cię.
Ani drgnęła. Pozowała mi w bezruchu, przy czym pomimo swej szpetoty zdo-
łała zdobyć się na miły wyraz pyska. Kabotynka. W pewnym okresie życia po-
znałem świetnie, co to jest kabotyństwo. Moja żona była aktorką, musiałem znać
się na tym.
Rysowanie krowy było zabawą, zadaniem bez celu, pracą ot, tak sobie. Do-
kładałem jednak starań i przewrotnie ukochałem to swoje dzieło. Nie żałowałem,
że nie zacząłem szkicować miasteczka w kształcie gwiazdy. Kiedy wstałem, żeby
włożyć ten rysunek do teki, krowa spokojnie cofnęła się o kilka kroków. Stanęła
i patrzyła na mnie. Zanim ruszyłem z powrotem do hotelu, pomachałem jej ręką.
 Dziękuję, Krasulo  powiedziałem.  Przyjemnie mi się rysowało.
Miasteczko ze swoją mnogością kwiecia drzew owocowych, z pelargoniami
w doniczkach na parapetach, strojami z innej epoki i apostolskimi brodami męż-
czyzn było znów rzeczywistym miasteczkiem, a nie abstrakcyjną gwiazdą oglą-
daną z wysokości wzgórza. Od strony kościoła szła kołysząc się w biodrach Joan
Terrill. %7ływiołowa aż zapierało dech i zgrabna w szaroniebieskiej garsonce. Zo-
baczyła mnie i pozdrowiła gestem.
 Jakie pan dziś zdobył materiały?  zapytała wesoło.
 Niedużo. Krowę, która skusiła mnie, żebym ją narysował.
Zmarszczyła lekko brwi.
 Nie miałam prawa o to pytać  rzekła.  Ale ja ze swojej strony mogę
panu powiedzieć, co obejrzałam.  Zaczęła wyliczać na palcach lewej ręki: 
Cudowny stary kościół. Wprost nierealny. I oczywiście cmentarz. I urzekające
muzeum. I byłam w biurze misteriów i zarejestrowałam się jako korespondent.
I mam załatwiony wywiad z tym, który gra Jezusa, ale dopiero po premierze. On
przed premierą nie chce się widzieć z nikim.  Odetchnęła głęboko.  I co naj-
lepsze, przygadałam kogoś, kto mi powie wszystko, co zechcę. Najprzystojnieszy
mężczyzna, jakiego w życiu swoim widziałam. Gra w misteriach rolę Jana.
A więc nie straciła dnia. Poczułem się przy niej gnuśny i niezorganizowany.
 Pani nie wierzy, że rysowałem krowę?  zapytałem.
 Pewnie, że nie. Ale to w porządku. Nie miałam prawa zapytać, co pan robił.
Wyciągnąłem szkic z teki i pokazałem. Oczy jej się rozszerzyły.
 Z
wietne. Fantastyczne. Aż zatyka. Tylko dlaczego właśnie krowa?
 Sam zadawałem sobie to pytanie. I nie znalazłem odpowiedzi.
Potrząsnęła głową, wyraz
nie nie wierząc mi, ale chcąc się dostosować.
 Jan naprawdę nazywa się Johann Weit. Mam z nim randkę w hotelu za
kilka minut.
43
Korciło mnie, żeby jej powiedzieć, z kim ja mam się spotkać, napomknąć od
niechcenia, że będę stawiać piwo Judaszowi Iskariocie, ale to byłoby jak wzajem-
ne licytowanie się. Pożegnałem ją i odszedłem pod górę w przeciwnym kierunku.
Minąłem kościół i nawet przez myśl mi nie przemknęło, żeby tam wstąpić. Za
kościołem droga biegła znowu w dół, uliczki się krzyżowały. Gospoda  Eisenhut
była na uboczu, niski kamienny budynek za murkiem z kamieni. Nad drzwiami
wisiał szyld  żelazny kielich w żelaznym wieńcu z napisem  Eisenhut . W wie-
niec wpleciono kiście świeżych winogron na dowód, że można tu dostać młode
wino. Sala tej gospody była długa, chłodna i mroczna, z wieloma stołami i stoli-
kami. Kiedy się rozglądałem, podszedł do mnie niski grubas  chyba właściciel.
 Mam nadzieję, że przyjdzie tu pan Paskert  powiedziałem.
Przytaknął.
 Podać panu coś do picia?
 Poczekam na niego.
 Bardzo proszę.
Odszedł z powrotem do trzech mężczyzn, z którymi przedtem gawędził. Usia-
dłem przy małym stoliku pośrodku sali. Niedługo potem weszło kilku mężczyzn,
wszyscy, z wyjątkiem jednego, brodaci. Na pierwszy rzut oka jakoś poznawałem,
że żaden z nich nie jest Josefem Paskertem i, o dziwo; kiedy mój Judasz w końcu
przyszedł, od razu wiedziałem, że to on.
Bo ten człowiek po prostu musiał być Judaszem. Sprawiał wrażenie wysokie-
go, ale rzeczywiście nie był wyższy ode mnie: pięć stóp dziesięć cali wzrostu,
tęgi, barczysty, trzymał się prosto jak żołnierz. Z długą brodą, ładnie przystrzyżo-
ną, znacznie jaśniejszą niż jego włosy, mógł mieć lat czterdzieści parę, mógł mieć [ Pobierz całość w formacie PDF ]